هدف از پژوهش حاضر مقایسه سرشت و منش و حواسپرتی در دانشآموزان ناشنوا و عادی بود. روش این پژوهش علی- مقایسهای بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشآموزان ناشنوا و عادی مشغول به تحصیل در نیمه اول سال ۱۳۹۵ در شهرستان گیلانغرب بود. به دلیل محدود بودن حجم جامعه تمامی افراد ناشنوا به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و ۲۰ دانشآموز عادی نیز با توجه به ویژگیهای جمعیتشناختی سن و جنسیت با گروه ناشنوا همتا شده و به عنوان گروه مقایسه در این پژوهش شرکت کردند. دادهها با استفاده از مقیاس سرشت و منش و مقیاس کنترل توجه جمعآوری و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد میانگین نمرات افراد ناشنوا در متغیرهای حواسپرتی (۰۵/۷=F؛ ۰۱/۰>P) و در مؤلفههای اجتناب از آسیب (۷۱/۳۷=F؛ ۰۰۱/۰>P) و نوجویی (۰۱/۵=F؛ ۰۵/۰>P) بالاتر اما در مؤلفههای خودراهبری (۲۶/۹=F؛ ۰۰۱/۰>P) و همکاری (۹۷/۱۸=F؛ ۰۰۱/۰>P) به طور معنیداری پایینتر از افراد عادی است. این نتایج آشکار میکند که کودکان ناشنوا حواسپرتی بالاتری نسبت به گروه عادی دارند و ویژگیهای سرشتی آنها نیز متفاوت از افراد عادی میباشد.
